"And would you stay right here when I tell you, that someone out there loves you?" cz.5

Obudził mnie głośny, pulsujący dźwięk, tak jakby ktoś włączył pralkę na tryb powolnego wirowania. Przetarłem oczy myśląc, że ujrzę obok siebie jakąś bliżej nieokreśloną maszynę, ale zamiast tego mój wzrok powitały promienie słońca, bezgłośnie wlewające się do szpitalnej sali. Po dłuższym zastanowieniu się stwierdziłem, że tym głuchym dźwiękiem, który słyszę, jest moje własne, kołatające serce. Podniosłem się lekko na łóżku i w jednej chwili zrobiło mi się potwornie niedobrze. Niechętnie podniosłem się i powlokłem do łazienki, prosząc w duchu, abym nie wymiotował. Kręciło mi się w głowie, a żołądek dosłownie skręcał mi się wkoło kręgosłupa. Zastanawiałem się, co mogło spowodować ten stan, podczas gdy przemywałem twarz zimną wodą. Być może antydepresanty zaczęły powodować efekty uboczne. Westchnąłem cicho i opuściłem łazienkę, udając się w stronę swojej sali. Wtem, zza rogu wyłoniła się postać pielęgniarki, niosącej moje śniadanie i porcję leków. Powiedziałem jej, że niezbyt dobrze się czułem, co było skrajnym eufemizmem, gdyż tak naprawdę miałem wrażenie, że ktoś przywalił mi w głowę patelnią. Kobieta w białym fartuchu powiedziała mi, bym usiadł i coś zjadł, jednak ja nie mogłem przełknąć nawet łyżki szarej, szpitalnej owsianki. Po chwili zjawiła się u mnie lekarka, by dokonać porannego przeglądu, a gdy opowiedziałem jej o swoich nieprzyjemnych doznaniach stwierdziła, że to na pewno lekarstwa oraz że skonsultuje tę sprawę z ordynatorem. Poinformowano mnie także, że dziś wyjątkowo moja wizyta u Gerarda odbędzie się wcześniej. Te wieści jednocześnie ucieszyły mnie, jak i zaniepokoiły. Od wczorajszego wieczoru nie myślałem o niczym innym oprócz dzisiejszej rozmowy z czarnowłosym. Przez pół nocy zastanawiałem się, co będzie teraz z naszą relacją, jak to wszystko będzie wyglądać. Teraz dodatkowo martwiłem się, czy nie stało się coś złego. Co było tak ważnego, by nie mogło poczekać do popołudnia? Nagle cała pierwotna ekscytacja ze spotkania z lekarzem przerodziła się w nieprzerwany strumień złych myśli i czarnych scenariuszy. Mój umysł podpowiadał mi, że Gerard zrezygnuje z leczenia mnie, lub nawet – jakkolwiek absurdalnie to brzmi – z pracy w tym szpitalu. W ułamku sekundy zapętliłem się w tych przewidywaniach, nie będąc zdolnym do zatrzymania pędzącego pociągu myśli. Gdzieś z głębi mnie odezwała się jednak intuicja, szepcząc, że to zupełnie niemożliwe. Postanowiłem posłuchać jej, po pierwsze dlatego, że nigdy mnie jeszcze nie zawiodła, a po drugie dlatego, że była ona moim jedynym pocieszycielem. Nie wybiegać myślami. Nie oczekiwać najgorszego. Zaczynałem powoli się tego uczyć, choć przychodziło mi to z trudem, biorąc pod uwagę fakt, że byłem cholernym pesymistą. Potrafiłem jednak trzeźwo myśleć w niektórych sytuacjach, dlatego wykluczyłem możliwość zrezygnowania przez Gerarda z pracy. Nadal nie byłem pewien, co do jego postanowień odnośnie mnie, lecz postanowiłem zdać się na bieg wydarzeń. Pozwolić rzeczom płynąć.

Nawet nie zauważyłem, kiedy zostałem w sali sam, przytłoczony przez nudę i własne myśli. Postanowiłem poprosić ordynatora o pożyczenie jego komórki, a kiedy ten się zgodził, poszedłem do małej świetlicy i wystukałem numer Katy. Chciałem podziękować jej za wczorajszą wizytę i słowa otuchy. Dziewczyna odebrała po paru sygnałach, rzucając śpiące „no?” do słuchawki.

-Cześć Katy, obudziłem cię?

-Frank! – dziewczyna wydawała się zaskoczona, a jej głos wydawał się nieco mniej zachrypnięty. – Przepraszam, nie widziałam, kto dzwoni…yyy…bo spałam.

Zaśmiałem się cicho, żeby ukryć to, że w rzeczywistości było mi trochę głupio.

-To ja przepraszam, nie chciałem cię obudzić. Która godzina tak w zasadzie?

-Jest…parę minut po dziewiątej, w sobotę. –Jęknęła Katy głosem cierpiętnicy, prawdopodobnie sprawdzając zegarek. – Ale w porządku, i tak miałam wstać. Co tam u ciebie?

-Chyba wszystko dobrze. To znaczy, trochę ściska mnie żołądek i mam przyspieszony puls, ale to pewnie od leków.

-Biedactwo. Mam nadzieję, że ci chociaż pomagają.

-Raczej tak. – wzruszyłem ramionami. –Ciężko to powiedzieć. Na pewno dużo w tym zasługi doktora Way’a. –powiedziałem, zanim zdążyłem ugryźć się w język.

-Czyli jednak to ci pomaga…No wiesz, wyrzucenie z siebie wszystkiego.

Między nami zapanowała cisza.

-Tak, pomaga. Bardzo. Bardziej, niż się spodziewałem. Bardziej, niż chciałbym przyznać.

-To dobrze, Frankie. To bardzo dobrze, oby tak dalej. Musisz być silny, wiesz? Nie dla mnie czy dla kogokolwiek innego, ale dla siebie. Zrób to dla siebie.

-Tak, tak, okej…–Moje myśli znowu odłączyły się od wydarzeń, tak jakby ktoś nagle wyciągnął jakąś ważną wtyczkę, która uniemożliwiała im wędrowanie w dowolnym kierunku. Ostatnio często miewałem uczucie odrealnienia, wręcz depersonifikacji. W pewnym momencie przestawałem czuć przynależność do danego miejsca i czasu, a zamiast tego rozpuszczałem się, zatracałem na chwilę, by zaraz potem wrócić, nie mogąc sobie przypomnieć, co robiłem. Irytowało mnie to, bo miałem wrażenie, iż za każdym razem, gdy się rozszczepiam, wracam uboższy o jakąś cząstkę siebie. Poza tym nie wiedziałem, co myślą sobie osoby, z którymi rozmawiam.

-Frank? Słuchasz mnie?

-Tak…przepraszam, po prostu jest mi niedobrze. Denerwuję się spotkaniem z Gerardem. Boję się, że nie będzie chciał mnie leczyć.

Katy westchnęła do słuchawki.

-Nic się nie bój, mam dobre przeczucia. A wiesz przecież, że ja się nigdy nie mylę. Spytaj go wprost, dlaczego tak się wczoraj zachował i tyle. To jedyny sposób, by jakoś to ogarnąć. A jeśli naprawdę z ciebie zrezygnuje…cóż, będzie też musiał zrezygnować z jedzenia albo zainwestować w sztuczną szczękę po tym, jak moja pięść zderzy się z jego zębami.

-Haha, no jasne. Dzięki, Katy. Naprawdę ci dziękuję. I za wczoraj, i za wszystko.

Uśmiechnąłem się, choć i tak moja przyjaciółka nie mogła tego zobaczyć.

-Nie ma sprawy, licz na mnie. I, Frank, proszę, mów mi wszystko. Nie obwiniaj się, że zwalasz mi problemy na głowę, bo tak nie jest. Jesteś moim przyjacielem, a nie problemem. Wtedy ja będę mogła ci pomóc. Umowa stoi?

-Stoi. Do zobaczenia, Katy.

-Trzymaj się.

Przez chwilę wpatrywałem się  w ekran komórki, a kiedy zgasł, zaniosłem ją do gabinetu doktora Toro. Korzystając z tego, iż odpięto mnie na dobre od kroplówki, powędrowałem korytarzem aż do szklanych drzwi, które zamykały tę część szpitala. Ze zdziwieniem spostrzegłem, że plastikowe krzesełka po drugiej stronie są zajęte przed kilkoro młodo wyglądających ludzi. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, na co też może czekać tak liczna grupa osób, gdy nagle jedna z dziewczyn złapała mój wzrok i uśmiechnęła się przyjaźnie. Odwzajemniłem gest, choć czułem, jak rumienię się z zażenowania. Gdy drzwi do jednej z sal w korytarzu uchyliły się, wszyscy czekający zniknęli za nimi, pozostawiając mnie myślącego. Czy to była terapia grupowa? Wszystko na to wskazywało, lecz w takim razie dlaczego mnie również tam nie było? Postanowiłem, iż zapytam o to Gerarda. Przynajmniej będzie to lekki temat do zaczęcia rozmowy.

***

-Frank, usiądź… - zaczął niepewnie, unikając mojego wzroku. Gerard stał zwrócony w stronę okna, krzyżując ręce na piersi. Gdy zwrócił się w moją stronę, pod jego przydługą grzywką dostrzegłem podkrążone, zmęczone oczy, które przecież jeszcze wczoraj wydawały się tak błyszczące. Nie mogłem znieść jego widoku, nie mogłem znieść tego, jak się przeze mnie czuł. Serce pękało mi na samą myśl o tym, że Gerard mnie nie chce, a dodatkowo ból, który najprawdopodobniej sprawia mu moja obecność, po prostu rozdzierał mnie od środka. Nagle zapragnąłem uciec, zerwać się z krzesła i najzwyczajniej w świecie opuścić to miejsce. Puścić się biegiem przed siebie, jak najdalej od tych ścian, jak najdalej od niego. Biec, płakać i zdechnąć gdzieś na polu, jak bezpański, skopany pies. Tak właśnie postępowałem, gdy miałem problem – uciekałem od niego. Wiedziałem jednak, że to na nic. Od siebie nigdy nie zdołam uciec. Zamiast tego wziąłem głęboki oddech i zacisnąłem pięści tak mocno, że pobielały mi knykcie.

-Frank…przepraszam. Tak strasznie cię przepraszam. To wszystko nie tak miało wyjść. – Głos Gerarda był drżący i ledwo słyszalny, niczym szelest liści za oknem. Niemal po każdym słowie brał kolejny oddech, jakby próbował się uspokoić i w międzyczasie upewnić, że to, co mówi, ma sens. Nie śmiałem mu przerywać, nie miałem nawet po co. Cudem wymusiłem na sobie zupełną obojętność na słowa doktora; zwyczajnie chciałem, by to wszystko się wreszcie skończyło. Gerard spojrzał na mnie nieśmiało, a widząc mój udawany brak zainteresowania, zaczął ponownie.

-Proszę, pozwól mi wyjaśnić ci wszystko.

Prychnąłem, mimo że wewnątrz mnie wszystkie organy wręcz skręcały się ze zdenerwowania.

-Chyba nie ma czego wyjaśniać. Poddałeś się chwili i wykorzystałeś mnie, a potem zwyczajnie zostawiłeś. Nie martw się, przywykłem do tego. – Mój głos był zimny niczym lód, ale tego właśnie pragnąłem. Pragnąłem zadać Gerardowi ból i patrzeć, jak cierpi. Pragnąłem, by choć w minimalnym stopniu poczuł to, co ja sam czułem. Odrzucenie. Pozwoliłem, by zalała mnie furia, by zawładnęła moim umysłem i czynami.

Gerard wciągnął głośno powietrze, ale mimo to wciąż się nie poddawał.

-Frank, proszę, nie traktuj mnie w ten sposób.

-W jaki niby sposób!? To ty nie powinieneś traktować mnie w ten sposób! Co ty sobie w ogóle myślisz, Gerard? Całujesz mnie, odtrącasz, a potem każesz mi tu przyłazić, niby po co? Nie potrzebuję twoich przeprosin. Za parę dni wyjdę z tego przeklętego miejsca i nigdy w życiu się już nie spotkamy, zapomnisz o mnie, a ja o tobie, i będę miał wreszcie święty spokój. –Przy ostatnich paru wyrazach moja złość pękła, załamała się razem z moim głosem. Nie potrafiłem udawać. Nie potrafiłem kłamać, nie jego, nie wtedy, gdy zieleń w jego oczach gasła z każdym moim słowem. Spojrzałem na niego, a on w tym samym momencie podniósł wzrok. Po raz pierwszy, odkąd go poznałem, widziałem w jego twarzy to cierpiące, pozbawione nadziei spojrzenie, które znałem aż za dobrze. Spojrzenie, które przez tyle lat codziennie widywałem w lustrze.

Westchnąłem i podszedłem do Gerarda, zawieszając wzrok na jakimś punkcie za oknem.

-Przepraszam, Frank. To było niedopuszczalne z mojej strony. To, co się stało, nie powinno mieć miejsca i nie powtórzy się więcej. Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał się więcej ze mną widywać.

Na widok jego zmieszanego wyrazu twarzy poddałem się. W głębi siebie i tak wiedziałem, że go nie oszukam. Jak by nie patrzeć, jest w końcu psychologiem i zna mnie. Pewnie jednak nie domyśla się, że go kocham.

Kocham go.

Dopiero w chwili, gdy wreszcie przyznałem to przed sobą, poczułem całą energię tych słów. Myślałem, że już nigdy tego nie doświadczę, że moje serce zostało roztrzaskane już zbyt wiele razy, by ponownie doznać tak silnego uczucia. A teraz czuję je znowu, silne i prawdziwe. Na dłuższą chwilę zakręciło mi się w głowie, a puls przyspieszył niebezpiecznie.

-Tak, to…było bardzo nie na miejscu. – Powiedziałem cicho, przysuwając się delikatnie do Gerarda i lekko się uśmiechając. W mojej głowie panował chaos od nadmiaru tak silnych i skrajnie różnych emocji. Nie sądziłem, że jestem w ogóle w stanie odczuwać tak głęboko.  Spodziewałem się, że doktor się odsunie, jednak nic takiego się nie stało, a wręcz przeciwnie – również się do mnie przybliżył, zanim wypowiedział kolejne słowa.

-Owszem, bardzo złe i niemoralne.

-Nieodpowiedzialne.

-Zdecydowanie naganne z mojej strony.

-Okropnie niedojrzałe.

-Karygodne.

Z każdym słowem odległość między nami zmniejszała się, a ja patrzyłem, jak emocje na twarzy Gerarda przechodzą płynnie niczym gradient, od zaskoczenia, przez niepewność, aż do skrępowania. Jego usta wygięły się w lekko zawadiackim uśmiechu, gdy nasze nosy się zetknęły, a ja już wiedziałem, co powinienem zrobić.

-Powiem więcej, doktorze. To było bardzo, ale to bardzo niegrzeczne.

-Ach tak? Niby dlaczego?

-Bo nie pozwolił mi pan skończyć.

I wpiłem się w jego usta, jakby od tego zależało w tej chwili moje życie. Gerard od razu mi się poddał, kładąc mi dłonie w pasie i przyciągając jeszcze bliżej, niemalże próbując wchłonąć mnie całego. W naszym pocałunku nie było nic z wczesnej nieśmiałości czy delikatnej złości, zamiast tego owładnęła nami żądza, to najbardziej pierwotne pragnienie bycia z drugim człowiekiem. Emocje, które obaj tak długo w sobie tłumiliśmy, wreszcie spuszczone ze smyczy, szalały w powietrzu niczym dzikie zwierzęta. Gerard jęknął przeciągle, gdy zaplątałem swoje ręce w jego potarganych włosach. Była w tym wszystkim jakieś nieokiełznana, kosmiczna siła; siła, która zdawała się mnie obejmować, przebiegać po skórze i przenikać do mojego wnętrza. Czułem, że mógłbym rozdzielić ocean, pochwycić gwiazdy, zamknąć wrota piekieł. Byłem zdolny do wszystkiego dla tego mężczyzny.

Ruchy naszych ust spowolniły, a potem zupełnie ustały, i oderwaliśmy się od siebie, a ja poczułem w sobie przypływ gorąca, niczym wybuch wulkanu albo eksplodujące słońce. W tej jednej chwili cały wszechświat zamarł, a Ziemia spowolniła swój obrót tylko po to, by móc przyjrzeć się z bliska dwóm ludziom, którzy zupełnie przypadkiem znaleźli siebie na jej ogromnej powierzchni.

-Frankie…-szepnął Gerard, kładąc swoją twarz na moim ramieniu. –Chciałem ci to powiedzieć już wcześniej, wiesz? Gdybyś…gdybyś dał mi szansę, może nie musia-

-Ciiii. Wszystko w porządku, Gerard. – Głaskałem go po włosach, między którymi tańczyły promienie ciepłego, wiosennego słońca. Będąc przy nim, cały świat wydawał mi się nagle piękniejszy.

Czarnowłosy ujął moją twarz w rękach i skupił na niej swój wzrok, szukając jakichkolwiek przeciwskazań, by powiedzieć to, co zamierzał. Mimo strachu i niepewności, wyrażających się zapewne w moich rysach, coś dało mu impuls do działania.

-Frank, zakochałem się w tobie od pierwszego razu, kiedy spojrzałem w twoje oczy. Kiedy cię tu przywieźli, byłeś nieprzytomny, a ja codziennie siedziałem przy tobie, kiedy spałeś, prosząc nie wiadomo jaką siłę wyższą, żebyś się obudził. A kiedy znalazłem cię wtedy w łazience…coś we mnie się obudziło. Zrozumiałem, że muszę ci pomóc odnaleźć swoją dawną siłę, poczułem się odpowiedzialny. Od tamtego momentu wiedziałem, że muszę się starać zdobyć twoje zaufanie. Ale ty…ty zawładnąłeś moimi myślami. Codziennie wyczekiwałem momentu, w którym znowu cię zobaczę. Byłem zupełnym egoistą. Wydawało mi się, że robię wszystko dla ciebie, a tak naprawdę myślałem tylko o sobie. Specjalnie nie zapisywałem cię na terapię grupową. Myślałem, że uda mi się…naprawić cię, jak jakieś zepsute radio. Jednocześnie wiedziałem, że tak nie może być. Nie da się po prostu naprawić kogoś dla własnej wygody. To mnie pożerało od środka. Ale czułem…czułem coś jeszcze. Coś ogromnego, trudnego do opisania. Bałem się, że przez swoje uczucia stracę profesjonalne podejście, zaślepiony nimi po prostu cię złamię. I tak się też zresztą stało. Dlatego wtedy tak zareagowałem, zwyczajnie spanikowałem. Ja…Frank, mam nadzieję, że potrafisz mi to wybaczyć?

-Gerard … - nie wiedziałem, co mam dalej powiedzieć. Jeśli myślałem wcześniej, że byłem przygotowany na taki obrót wydarzeń, musiałem być głupcem. Wszystko toczyło się tak szybko, zbyt wiele rzeczy mnie rozpraszało. Dopiero co zaczynałem przyzwyczajać się się do bliskości drugiej osoby, do ciepłych dłoni i miarowego oddechu Gerarda, a teraz musiałem dodatkowo sformułować jakąś spójną wypowiedź. Moje emocje były niespójne, poplątane. Z jednej strony pragnąłem Gerarda bardziej, niż kogokolwiek, czegokolwiek innego. Pragnąłem wyzdrowieć, aby móc z nim być, wspierać go i choć po części odrobić dług, który u niego miałem. Chciałem, aby czuł się szczęśliwy i kochany, tak jak ja się przy nim czułem. Z drugiej strony bałem się. Bałem się poczucia zależności od drugiego człowieka, ewentualnego odrzucenia i tego, że nigdy nie uda mi się być tak dobrym dla niego, jakbym tego chciał. Gdzieś w głębi mojej głowy wciąż tkwiło poczucie, iż nie zasługuję na miłość, iż nigdy nie będę wystarczający dla nikogo. Moje obawy potęgowała także możliwość, że kiedyś go zranię. Tego bałem się najbardziej. Scenariusz, w którym nie udaje mi się w pełni wyzdrowieć i w końcu zwyczajnie uciekam, był bardzo prawdopodobny. Tym razem jednak nie byłem sam. Miałem u boku wspaniałą osobę, gotową pomóc mi w każdej sytuacji, gotową zaakceptować mnie takim, jakim byłem. Zdecydowałem, że nie mogę już dłużej unikać poważnych decyzji.

-Oczywiście, że ci przebaczam. Gdyby nie ty, nie wiem, co by się ze mną stało. To dzięki tobie zacząłem znowu wierzyć, że kiedyś może być dobrze. To niby nic, ale od nadziei wszystko się zaczyna, prawda? –Przyciągnąłem go do siebie jeszcze bliżej i zagłębiłem twarz w zgięciu jego ramienia.

-Kocham cię. –szepnąłem, bo ściśnięty z nerwów żołądek nie pozwalał mi na wyartykułowanie dźwięków. –Kocham twój głos i jak drapiesz się za uchem, kiedy jesteś skrępowany. Kocham twoje dłonie i ekspresywną gestykulację. Kocham twoje wiecznie poczochrane włosy, kocham to, jak mówisz bokiem ust i zakładasz nogę na nogę, kiedy siedzisz. Kocham całego ciebie. Jesteś…piękny.

Piękny to było idealne określenie Gerarda. Odnosiło się bowiem nie tylko do jego powierzchowności, ale również do jego wnętrza, które zdawało się wręcz promieniować na zewnątrz. Czułem się okropnie zażenowany swoim śmiałym wyznaniem, jednakże nie żałowałem go. Zaśmiałem się cicho do siebie. To była jedna z najodważniejszych rzeczy, jaką zrobiłem i szczerze, podobało mi się uczucie, jakie po sobie pozostawiła. Uczucie wygranej. Gerard westchnął cicho, przesuwając swoje dłonie po moich plecach.

-Frankie… myślałem, że zaufanie to najcenniejsza rzecz, jaką możesz mnie obdarzyć. A ty dałeś mi coś więcej, dałeś mi swoje serce, swoją miłość, Frank. To…najważniejsza rzecz, jaką człowiek może podarować drugiemu człowiekowi. Wiem, że się boisz, ale wiedz, że ja zawsze będę przy tobie. Jesteś jedną z najsilniejszych i najodważniejszych osób, jakie poznałem. Większość ludzi, która przeszła przez podobne rzeczy, nie zdobyłaby się na ponowne otworzenie się, na zaufanie komukolwiek. To tylko i wyłącznie twoja zasługa, Frank. Udało ci się. Jestem…jestem z ciebie dumny. –Gerard przerwał na chwilę, całując mnie w czoło. – I bardzo, bardzo cię kocham.

*****

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że jest mi strasznie głupio z powodu tego, że tak długo mnie nie było. Chyba zupełnie straciłam już talent pisarski. Naprawdę nie wiem, jakim cudem w ogóle zabrałam się za kontynuowanie tego opowiadania. W ostatnim czasie nałożyło się na siebie dużo nieciekawych spraw związanych z moim życiem osobistym, jednak nie próbuję się usprawiedliwiać, bo to bez sensu. Nadal piszę to głównie dla siebie, choć fakt, że moje opowiadanie ma czytelników, jest dla mnie ogromnym pochlebstwem. W szczególności chciałabym podziękować Ali za jej motywujące słowa, bez niej najprawdopodobniej przeciągałabym pisanie tego rozdziału w nieskończoność :). Zdaję sobie sprawę z kiczowatości tego czegoś powyżej, choć w sumie cała ta historia ma w sobie dużo z tandetnego filmu o miłości XD. Tak czy siak, zbliżamy się do końca. Od razu dam wam znać, iż mam kilka niespodzianek zaplanowanych po zakończeniu tego short-story, aby nie zostawić was znowu z niczym. Mam nadzieję, że ten miesiąc wakacji spożytkuję W MIARĘ produktywnie, choć jak znam siebie, prawdopodobnie będziecie musieli uzbroić się w cierpliwość.

P.S. Wciąż czytam waszą twórczość i cieszę się, że do grona pisarzy przyłączyło się kilka nowych osób :>. Jestem wstrętnym ninja i nie piszę komentarzy, za co biję się w pierś i pewnie pójdę do piekła D:. Miejcie łaskę nad grzesznicą XD.

Kocham każdego z was <3. Dziękuję, że jesteście.

xoxo Kot